Terwijl ik nog aan het bewijzen ben dat ik zonder een taaldrukwerkplaats van 50 - 100 m2 vrijwel hetzelfde werk kan doen (boekdruk met loden en palmhouten letters heb ik helaas af moeten voe­ren, maar voor aanverwante zaken als linosnede probeer ik een alternatief te bouwen) met een werk'plek' die in elkaar gescho­ven nog niet eens 1 m2 nodig heeft (dat is natuurlijk zonder de bakfiets eromheen om de spullen te kunnen vervoeren), speelt al­weer een andere uitdaging door mijn hoofd: zou ik van de mini-tdwp (de demonstratie­werk­plaats in een koffertje) ook een kleinere variant in elkaar kunnen proppen, in de vorm en afmetin­gen van, laten we zeggen, een stevig boek? - maar natuurlijk ...


Om het mezelf niet te makkelijk te maken, stel ik daarbij andere eisen dan voor de mini: een échte limograaf (in plaats van een gaasloze van karton); pagina's van vaste stempelkussens (in plaats van bewerkte deksels van potten oploskoffie of jam/konfi­ture); voor- en achteromslag kun­nen opengemaakt worden, bevatten, als vulling van een met klitteband aangebrachte hoes, aan één kant een setje vormstem­pels en zijn aan de andere kant voorzien van 'potjes' inkt en/of sjablo­neer­sponsjes (ter vervanging van zachte rollertjes); in de rug (of in een pagina verwerkt) vind je een paar potloden, een 'dode' bal­pen, een scherp mesje, 'n schaar­tje, 'n inktspatel­tje, naald en garen, 'n els of prikpen, 'n ouwe tanden­borstel ... en dan moet er nog plek worden gevonden voor plak­band en 'n kleine rakel (model ruitewisser, in plaats van harde roller), envelop­pen (of extra pagina's) met raster­plaatje, moeder­vellen, inktplaatje(s), 'n spat­raampje, stukjes 'tafelkleed' om stempels schoon te drukken - het alfabet linkprint komt te vervallen (da's misschien jammer, maar op stencil schrijven levert vaak ook heel goed reproduceerbare tekst op en dat neemt geen aparte ruimte in) ... zeg het maar als ik wat vergeten ben. En natuurlijk hou ik me wel het recht voor, om zomaar pagina's te veranderen, en dat gaat niet alleen over de volgorde.

In plaats van de inktvoorraad in een van beide omslagen zou ik ook een soort schouderband of gordel kunnen (laten!) maken, met lusjes voor inktpatronen en ander spul wat mogelijk te dik is om in een 'pagina' te worden verwerkt - hoewel dat wel stevig in de kategorie smokkelen valt en dat wil ik voor­komen - sjabloonpapier, verknip­baar karton, en oplagepapier (kortom, het echte verbruiks­spul) en 'zeep' ga ik overigens niet in het houten boek opnemen, omdat daarmee de dikte te variabel zou worden.

Het laatste prentje dat ik op deze bladzijde zet (sorry, had willen zet­ten)[*] is een blote versie van de kleine laprinode (links), omdat op dit moment door m'n oudste zus de laatste klittebandige hand gelegd wordt aan een spijkerstoffen jas ervoor en ik deze pagina nú af wil sluiten, we moeten tenslotte verder, al is het waarheen nog onbekend - ach, de spanning zit in de reis, níét in het bereiken van het einddoel.

    [*]
Massale protesten kwamen er binnen op mijn besluit om jullie de aangeklede versie te onthouden - scheel en doof werd ik ervan - vooruit maar, hieronder zie je duidelijk de macht van de massa aan het werk - de laprinode zélf vond jullie gezeur en gedrein wel prachtig, want die mocht als een echte stoere kerel de broek aan, een máát­broek, geen konfektiegeval, natuurlijk met bretels om de gewichtigheid omhoog te houden - ijdele vent overigens, want er moesten wel tien foto's worden ge­maakt, voor meneertje tevreden was - en meteen moet er dan op gekalkt worden - alsof een parelsnoer verf nodig heeft - nou ja, gelukkig mocht mijn naam er zomaar bij, of wilde broekmans gewoon een beetje slijmen?

Heb jij trouwens het idee dat je wat wijzer wordt door / van dat plaatje rechts, terwijl het in feite heel wat minder laat zien dan de stofloze versie? Nou ja, jullie feestje.

Dat verder niemand met deze taaldrukwerkplaats kan / mag wer­ken, was eigenlijk ook precies de bedoeling, aangezien ik degene ben die daarmee de werkvormen voordoet en daarbij uitleg geeft, voorzover nodig - net zoals dat de opzet bij de mini was.
En lichtgewicht op vakantie gaan (zo één keer per tien jaar ga ik in de bergen wandelen) is weer zo'n vijfeneenhalve kilo (meer zwaar en) minder waar geworden.


Voor de statistici onder jullie/ons:
De kale omslagen zijn 26 x 16 cm hoog en breed en de bladzijden van het binnenwerk meten 24 x 15 cm (over dikte vertel ik nu alleen maar dat het basismateriaal gezaagd is uit 6 mm berkenmultiplex) ...
De uiteindelijke afmetingen (in aangeklede toestand, met strak aangetrokken bretels) en in cm's bedragen 18,5 (van ondertekende titel naar onleesbaar achteromslag op de foto rechts hierboven) x 17,5 (van links naar rechts, de leesrichting) x 27 (van boven naar beneden, zoals een boek in de kast staat, alleen staan boeken meestal niet op klitteband) ...

Dat het gewicht me op vakantie enigszins tegenviel, kon je al lezen, maar vergeleken bij de mini-tdwp (weegt bijna zeven kilo en meet 26 x 39 x 11 cm) is het, écht waar, al een héle vooruitgang (wat volume en gewicht betreft is het boek nog steeds/maar 78% van het koffertje), een winst echter die op meerdere fronten een stuk groter had kunnen zijn, bijvoorbeeld door het gebruik van triplex of grijsbord (dik karton), door maar zes (in plaats van twaalf) stempelkussentjes op te nemen, door prikplaat en spatraam weg te laten (voor spatwerk heb je aan een ouwe tandenborstel en een halve kam genoeg), door stencilvelletjes in een stevige envelop te doen (en niet in een kistje), door het rastervel ook in die envelop te stoppen (en daar niet een aparte houten pagina van/voor te maken), ook het snijplaatje hoeft geen extra houten rug te krijgen en de 'pagina' inkt ver­dwijnt gehalveerd in het achteromslag (met zes kleuren, primair en sekundair, zijn uitermate prachtige produk­ten te maken, incidentele tertiaire kleuren zijn zo gemengd, al moet ik dat wel subtiel doen, want de meege­nomen inktvoorraad is vingerhoedjes groot) ... maar dat levert uiteindelijk een oneven aantal pagina's op (vijf in plaats van de dikke tien, of tien dikke, van voorheen), dus vooruit, ik voeg een envelop-pagina toe met een minimale hoeveelheid papier ... op beide omslagen en de limograaf valt weinig te bezuinigen, maar voor­gaand lijstje levert uiteindelijk ruim 7 cm verschil in de dikte van het boek en zorgt voor nog zeker twee kilo minder in draaglast (laprinootje is teruggebracht tot 47% volume en 39% gewicht van het koffertje) ... en dat het nog dunner/lichter kan, hoef ik niet in bewijs om te zetten (anorexia is een lastige ziekte) ... opvallend is wel, dat deze vorm meer lijkt op de omschrijving, zoals ik die 'hardop' denkend bovenaan de pagina gaf ...

Zonder noemenswaardige winst of verlies (op 'n paar gram lijm extra na) verhuist het transparante raster­vel naar de inhoudsopgave (voorpagina) en het inktmengplaatje vormt nu de toplaag van de achter­pagina ...