Toen moest er ook nog een plek gevonden worden om de bak van de -fiets met zo weinig mogelijk hindering van medebewoners op te bergen, opgetakeld en uit het zicht. Het zoeken daarnaar kostte niet zoveel tijd, maar voor de bak de hoogte in kon, moest een erg omslachtig trajekt gevolgd worden (huiver gerust mee in het vervolg van dit relaas).
Achter een flodderig gordijn naast een tweede kast (in een vorig leven van dit pand waren het twee toiletten, de boogvormige ruimte bevatte kraan- en waterwerk ter handwassing en zo) bevindt zich een nis, waarin regelmatig zonder herkenbaar systeem spullen van enkele van de tien huisgenoten gestald worden en waarin de bak prachtig past, zowel rijklaar als omhoog gesjord. Vóór er echter sprake kan zijn van een takelbare bak, moet die eerst (op z'n achterste/voorste) de nis in gekruid worden, op een speciaal 'hondje' met zijwieltjes.
De hijskabels kunnen door de muur om niet alteveel in de weg te hangen, maar of de muur tussen beide bezemkasten sterk genoeg is om de zijwaartse trekkracht van het gewicht te houden, is iets wat ik liever niet in een kapotgevallen bak en rondvliegend puin bewezen wil zien.
Er zat dus niets anders op dan 'verhuizen'. De huurster van de ándere (een stuk kleinere) kast had daar geen bezwaar tegen (die ruiling was niet vanwege de drie kuub extra ruimte die zij daardoor kreeg, want ze gebruikte nu al niet eens de helft van wat ze had), maar voor mij leverde dat krimpende verkassen wel een uitdaging méér op.
Het kostte me zowat twee dagen om mijn eerste ruimte leeg te halen en te ontdoen van de erin gebouwde stellingkast, en daarna niet eens een kwartier om haar spullen over te huizen.
invisibletextandall
Een deel van het gestansd stalen stellingmateriaal gebruikte ik voor een kast in de nis (linker afbeelding - voor zo'n opbergrek was ruimte genoeg als de bak op z'n kont stond) en een stellage in mijn nieuwe thuis (middelste plaatje) - rechts is tegen de muur een deel van de bekabeling en de afgetraind gespierde takel te zien.
Bij het op en neer takelen van de bak wil ik mezelf niet steeds met het weghalen en terugzetten van losse spullen van anderen hoeven bezig te houden, reden waarom ik een grote, maar lage en open kist op wieltjes in elkaar heb gezet die een groot deel van de vloer van de nis in beslag neemt. Laten we er maar van uitgaan dat er niet van alles vóór gezet wordt.
Om te voorkomen dat straks het gewicht van de bak de katrollen uit de muur trekt, heb ik een fors aantal keilbouten in de muur gejast - die katrollen moesten overigens eerst nog van ver komen.
Inmiddels is de chinese takel vervangen door eentje die niet in pompende centimeters denkt (op of neer halen van de bak kostte me steeds een half uur, zonder dollen), maar in ronddraaiende decimeters (van een half uur naar vijf minuten, ik wist de eerste keer niet wat me overkwam). Het enige nadeel is, dat de garantie op deze takel ervan uitgaat dat ik 500 kg (uitsluitend) horizontaal verplaats.
Mocht ik met de bakfiets niet door de achterpoort huis en tuin kunnen verlaten - veel automobilisten (en in deze omgeving zijn dat vooral mannen die denken dat 'macho' de laatste mode is) hebben geen verstand van parkeren - dan kan ik altijd nog via rijplaten over het trapje bij de voordeur naar buiten.