dit relaas begint alweer enkele weken geleden, rond de tijd dat mijn afwezigheid in de onzetaalgroep van linkedin opvallend genoeg werd voor sommige van mijn mede-skribenten om er op het podium iets over te zeggen:
j. schreef:
"Ik mis thony!
Is die met z'n bakfiets de plomp ingereden?"
g. daar vlakaf achterop:
"Ik vind het wel lekker rustig.
Zo, als hij daar niet op reageert, is hij ziek of aan het krokussen met de bakfiets..."
... en precies dat was wat er gebeurd was - lees mee, als je wilt (het navolgende is nauwelijks 'n aangepaste versie van wat er in het forum terechtkwam, er zijn wat vertikkingen en verwijzingen naar personen uitgewipt en soms is een streektaalwoord vervangen door eentje uit het a.n., het algemeen nederlands) ...
bedankt voor jullie opmerkzaamheid, jullie hebben gelijk, want ik moest uitwijken voor een prinses op de weg, die gekust wilde worden om als kikker verder te kunnen - daarbij raakte ik bij aksident m'n rechter handrem aan, die daarop prompt blokkeerde, waardoor ik met bakfiets en al zo de vette plomp inreed (willen jullie dit eigenlijk wel weten allemaal, want het is niet om te lachen en gaat erg stinken?) ...
afijn, weet-ik ook eindelijk meteen nu waar dat woord vandaan komt, het is een omanotopeestamp: je valt met grote massa in zo'n plas niet al te helder water (zeg maar gebonden maaltijdsoep, maar dan erg koud), vormt met dat eerst van je afwijkende vocht een omgekeerde bel en die maakt dat -plomp- geluid als de bel boven je bol wordt en zich sluit ... tegen de tijd dat ik m'n dikteerapparaatje in opnamestand had, was het geluid al helemaal weggestorven en de lucht uit de bollebel ontsnapt, maar gelukkig had ik nog wat lucht in m'n longen, en er zat ook nog voorraad genoeg in m'n banden, maar het koppelstuk met slangetje lag thuis niks te doen met de fietspomp ...
onderweg (van droog asfalt naar nattigheid) waren bakfiets en ik een afrastering met drie prikkeldraden tegengekomen, maar die zochten het avontuur en vlochten zich om bakfiets en mij heen, wat niet zo prettig was, voor mij tenminste, want een draadtang had ik standaard niet bij me ... gelukkig ontspande het koude nat me uitermate snel, m'n spieren althans vonden het fijner dan zich voor me inspannen, maar ik zat met het probleem van onderhand misschien toch wel wat verse lucht willen hebben ...
de bakfiets raakte de bodem en naast halfrotte krokusbollen kwamen er grote luchtige bellen langs, waarvan ik er een met getuite lippen leegzoog voor-ie zich aan mijn omgeving kon onttrekken ... de tranen sprongen vanuit zichzelf in mijn ogen, ik had een teug gas ingenomen, moerasgas weliswaar en niet dat spul van verdampende kristallen (uit een ver, maar niet vergeten verleden), maar van de schok had ik me losgescheurd uit de prikdradige omarming en uit een groot deel van m'n kleren die in het draad achterbleven ... ik werd naar boven gedreven door nog wat bellen moerasgas, die zich hielden aan het bord "verboden in te halen" - nooit zo blij geweest met bumperklevers als toen ...
het was avond toen ik op m'n rug dobberend gevonden werd, zwaar verdoofd door het gas wat me in leven had gehouden, maar wat me vreemd liet dromen: ik dacht aan korsika, waar ik nog nooit was geweest en ook niet per se heen hoefde, om mij heen dobberde een deel van de inhoud van de bakfiets, de witte tafelbladen, en het deksel droeg mij, als in een fragment van de titanische film ... op m'n borst zat een vrouwtjeskikker met lippenstift om haar bek, had die meid zelf haar kus gejat toen ik boven kwam drijven en haar niet kon afweren, of ...
nadat ik met een ambulance was afgevoerd en aan binnen- en buitenzijde schoongepoetst heerlijk geslapen had in het ziekenhuis dat over twee steden verdeeld is, bleek dat de bakfiets en een groot deel van de inhoud boven water getakeld waren en grotendeels schoongespoten - alleen de onderdelen van papier en de voorraad kon ik afschrijven ... maar binnenkort mag ik weer anti- en vóórlopen (klinkt beestachtig, maar de zomertijd kan me niet snel genoeg beginnen) ...
haast vergeten om mijn uiterste dankbaarheid uit te spreken voor de vier vrouwen die mij ten hospitale verzorgd hebben (in wisseldienst) en de zes mannen die zich met veel inzet hebben bekommerd om mijn bakfiets en materialen, die zij niet alleen naar boven takelden en schoonmaakten (en vervolgens in de lucht lieten hangen), maar tijdelijk onderbrachten in een bezoekerskamer van het nabije trappistenklooster, sommigen uwer proeflokaalsgewijze welbekend) - dat er geen fietsenmaker bijzat, is wel wat spijtig, maar het afstellen van de handrem is mijn verantwoordelijkheid (of valt het onder mijn verantwoording?) ...
nu eerst nog maar een paar bakken verse koffie en een borrel, want ik ben stevig uitgedroogd (de tongbijtende toevoeging komt niet uit een vierkante fles overigens, want ik hou van kringen - tijdelijk wat minder van die in waterplassen, maar dat zal wel slijteren, vermoed ik) ...
hiermee was de geschiedenis natuurlijk niet ten einde, maar toch viel er een webstilte, waarop vorsend gereageerd werd, waarom ik weer geen kik gaf, dus ik maar weer in het toetsenbord geklommen (wat zich ongewenst en erg eigenzinnig van indeling veranderd had, eh, alsof ik me al niet aan genoeg leerkurven tegelijkertijd meen te moeten laven) ...
... er hing wat snotterigs in de lucht, wat ik met de griepenmepper heb proberen te pletten, waarbij ik de mogelijke analogie met het gezegde "sla één vlieg dood en er komen er honderd op de begrafenis" over het hoofd had gezien - en ik hou helemaal niet van grote gezelschappen, zoals je die op konserten tegenkomt - dit fladderend koor zong trouwens volledig ongekoördineerd en in alle toonaarden door elkaar (zie je de inkongruentie in die verzameling?) ...
maar goed, op dagen dat de zon schijnt, staan alle ramen weer tegen elkaar open - en ik moet zeggen, dat helpt, de zangers en zangeressen raakten volledig ontstemd en de meesten vertrokken naar warmer oorden of hun eigen versie van een olifantenkerkhof ... zo zie je maar weer "als er één schaap op z'n rug ligt, komen er geen lammeren meer an" ... en da's geen tikfout.
er kwamen vragen binnen over of de plomping wellicht te wijten was aan slechte of juist óverbelading, en waarom ik me zoveel details kon herinneren, of ik onder invloed van misschien niet helemaal legaal spul was, misschien daarom een afslag gemist had of te vroeg genomen - vragen waarop ik lacherig had kunnen reageren, maar waarom zou ik er niet serieus op ingaan?
drogeren doe ik mij (misschien met koffie en een borrel op z'n tijd, maar verder) hooguit met iets wat de medikoloog me voorschrijft of wat als voedingssupplementen in drogisterijen verkocht mag worden (normaal boven de toonbank), hopelijk heb ik daarmee de kwestie van de vermeende afslag van de weg afgeslagen ...
over de hoeveelheid ogenschijnlijk onbelangrijke zaken die ik opmerkte ... dat zit namelijk zo, op kruciale momenten, dat zijn die ogenblikken waarop je je aan het kruis van mogelijkheden en keuzes genageld weet, treedt een vorm van tijdverdichting op, waarbij sekondes uren kunnen lijken en je waarnemingsvermogen tenminste exponentioneel uitgebreid wordt ... over doodsstrijden wordt weleens verteld, dat je je hele leven aan je voorbij ziet flitsen, dat overkwam mij niet, dus ik wist dat er redding onderweg was, simpele optelsom ...
te zwaar of verkeerd geladen waren bakfiets en ik natuurlijk niet, want ik kwam gewoon (en zonder dat de bak via het stuur me een bepaalde kant op rukte) vooruit en de banden liepen niet zuchtend of knallend leeg, wederom een eenvoudige berekening ...
met snelheid hou ik mij niet bezig - vanaf het moment dat mij duidelijk werd gemaakt, dat er voor mijn wijze van vervoer geen vastgestelde maxima van wegverslinding waren vastgelegd, heb ik het metertje verwijderd (dat scheelde weer 97 gram op het totaalgewicht), het kabeltje (46 gram) kon ik helaas niet verwijderen, want dan zou de trapondersteuning (hulpmotor) gek worden (op tilt slaan) ... dus, een kort antwoord op jouw vraag of ik "veel te hard" reed is een zuivere ontkenning, en bovendien reageerde geen enkele flitspaal op mijn passeren, dus zo hard zal het trouwens al-bij-al toch niet geweest zijn ...
wat trage hersencellen betreft, daarvan ben/word ik al jaren struktureel vrijgehouden door een uitgekiend dieet van vloei- en kauwbare substantia ...
waar ik wel enigszins van baal, is dat mijn lievelingsoverhemd (met de rugtekst "het nadeel van verlicht zijn is dat je zoveel motten aantrekt") in de plompe avonturen wél het leven gelaten heeft ... had ik nou toch maar mijn onderweghemd ("ik hou teveel van ijs om het te gaan verkopen - dus wie een ijsje hebben wil, zal verder moeten lopen ...") aangetrokken, want daarvan had ik er op voorhand al twee laten maken ...
voor verdere vragen staan de lijnen gewoon open, helaas duurt het vast weer even voor er antwoorden op zullen komen, want de dokter schreef uitermate veel bedrust voor ...
één dag later, slechts één vraag verder:
uit mijn relaas bleek niet of ik het niet akelig vond om mee te maken, maar misschien maakte ik wel regelmatig ongelukken mee, en legde me er gemakkelijk bij neer?
nou, prettig zou ik het gebeuren in ieder geval met geen mogelijkheid kunnen noemen - door de lage temperatuur was de van nature al vettige plompmassa nog trager vloeibaar, waardoor afdaling in de donkerte er de tijd voor nam en vorming en sluiting van de -plomp- bel goed te volgen waren, zelfs zonder het toegenomen waarnemingsvermogen durf ik bijna te zeggen - de vrijwel momentane onderkoeling gaf mij ook meer tijd om ontsnappingsmogelijkheden te zoeken (ik vond er geen, maar gelukkig kreëerde het kontakt met de bodem er een) - bij het her-afspelen van de film van gebeurtenissen viel me plots op, dat de prinseskikker niet stil op mijn hart zat, maar min of meer stampend, alsof ze elk moment weg kon springen, maar in feite deed ze waarschijnlijk een soortement massage-dans om mijn hart bij de tijd te houden, hoe vertraagd die mogelijk vanwege de kou ook was ...
dit was mijn tweede fietsongeluk pas, het eerste was ik bijna vergeten, maar jouw vragende omschrijving bracht het terug: het was koud, hartje winter en op sommige plekken lagen onopvallende ijzelplekken - we waren met een groepje gaan snelfietsen en ik reed op kop, een bocht in, die ik misschien beter wat rustiger had kunnen nemen, maar we waren bijna thuis, de weg was overbekend en ik had behoefte aan warmte ...
mijn voorwiel schoof onder mij uit, de rest van de fiets met mij eraan vastgeplakt volgden, richting as van de weg, richting een ons tegemoetkomende auto, waarvan de bestuurder met veel tegenwoordigheid van geest zichzelf en zijn vehikel op de stoep wrong en om mijn horizontaal behoorlijk doelwit heenreed ... wat een opluchting, dacht ik, dat had einde oefening kunnen wezen ...
toen voelde ik hoe twee leden van het pelotonnetje met de blik op een bevroren oneindigheid, dwars over mijn fiets en mij heen reden en vervolgens tegen elkaar en een geparkeerde auto tot stilstand kwamen ... de wielen, de voorvork van mijn fiets en mijn rechter trapper (de teenklem leek met mijn schoen vergroeid) waren schroot geworden en van de onderliggende enkel heb ik nog meer dan een jaar last gehad - de stoepautomobilist reed me zo snel als hij kon naar de eerste hulp, waar buiten alle zichtbare en gekneusde beschadigingen gelukkig geen breuken gekonstateerd werden - van de automobilist is mij verder niets bekend en volgens mij heb ik hem niet eens bedankt, ik kan het me in ieder geval niet herinneren ... bij deze dan nog maar ...