job en het stinkende gelijk

een tijdje terug zouden we met een heel stel gezamenlijk een groot kado kopen ter gelegen­heid van een machtig feest (vijfentwintig jaar met dezelfde ringen rondlopen of zoiets), maar eentje van de groep, laten we 'm hans noemen, vond zijn hoofdelijk omgeslagen aan­deel eigenlijk teveel van het goede, want, zei hij, "hij was zo arm als job" - nou was dat niet de eerste keer dat hij onder een vrijwillig aan­gegane verplichting uit probeerde te komen, sommigen van ons hadden veel minder te besteden dan hij, dus één daarvan kwam met het idee, dat hij dan misschien liever zélf een éígen kado zou kopen, dat mocht natuurlijk ook, "nee", zei hans, "ik zal wel zien hoe ik het regel" - één dag voor het feest had-ie nog wat geld gevonden, gelukkig, en op het feest liep hij in een spits pak van € 1100,-- rond, priori­tei­ten weet je, en over job moeten we ook niet al te zielig doen - ik leg even uit waarom:

nadat-ie grondig afgestraft was voor z'n bonusmentaliteit werd-ie, job, terecht, ook nog z'n huis uitgeknikkerd (je moet met konfiskeren niet halverwege ophouden, als je een duidelijke boodschap wilt afgeven) - omdat dat al een hele tijd geleden is, was er nog geen gerrit poels met bed+breakfast voor straatschoffies - en er waren ook nog geen brede rivier-overspannende bruggen, waar-ie onder kon gaan pitten met beroepskollega's, dus hij moest z'n toevlucht nemen tot een illegale hooizolder (sorry, maar die hadden ze toentertijd nog niet, en ook geen warme wietplantages, noch irritant overvliegende polant-helikopters, maar dat hoort niet in dit verhaal) of een andere beschutte plek, zoals 'n stal, maar de koeien loeiden hem de stal uit en de varkens rolden hem heen-en-weer door de modder, dus dan kon-ie netzogoed de mesthoop opzoeken ...

jézus (dat was ook toen al een pracht van een krachtterm) riep hij uit, jézus, als hij eerder geweten had, hoe warm het daar was, was-ie er meteen als eerste heengegaan, 't was er zelfs warmer dan indertijd in die luxe doorzon-villa van 'm - goed, er was één minpuntje aan dat warme plekkie, het stonk er behoorlijk en op een gegeven moment (na tien minuten of zo) was de stank in zijn kleren getrokken en nog wat later in zijn poriën - soit, hij had toch geen behoefte om erg sociaal te doen, er was een boel waar-ie even over na moest denken, dus alles bij elkaar was die dikke lucht niet zo erg ...

in de winter (nu dus!) hield-ie zich in leven met van de kippen gejat krachtvoer voor eieren met steviger schaal (tegen windeieren dus), want tegen de wind die hij zelf rondstuurde kon je leunen - en in de zomer verwachtte hij sneller dan de boeren fruit te kunnen plukken en als ze hem dan met de riek achterna kwamen, kon hij mooi oefenen voor de marathon en de tilburg-ten-miles voor pro's - nee, job had het zo slecht nog niet - dat hij in de loop van de tijd een stuk magerder werd, is niet zo verwonderlijk, was bovendien een erg gezonde vooruitgang, want in z'n graaierstijd was-ie 'n behoorlijk opgeblazen vetbult ...

achteraf bedacht job, dat-ie nog nooit zo rijk was geweest als toen hij op de mestvaalt leefde, hij was poepie-gezond, had alle tijd van de wereld, want z'n agenda was volkomen leeg, en hij kon doen en laten wat-ie wilde (aangezien hij vooral met rust gelaten wilde worden, was dat ook niet zo'n lastig te vervullen wens) - op een gegeven moment vervloekte-ie god (afwisselend met de scheldnaam gahwehg, ballah en zod), omdat die hem zo lang met al dat geld en die ongezonde snaaiverantwoordelijkheid had laten tobben ...

dat had-ie beter niet kunnen doen, want toen liet die ergerlijke mafketel (god dus, in een van z'n vele gedaantes, waarvan er hierboven drie uitgescholden werden) hem van de mestvaalt plukken en vierentwintig uur in ezelin­nenmelk baden (waardoor job er als een gerimpelde bleke vaatdoek uit kwam te zien, erg apart in die tijd), maar gelukkig werd dat baden door zeven jonge vrouwen gedaan (van zeker drie daarvan wist job zeker dat ze allang geen maagd meer waren, ondanks dat ze dat zelf nog steeds beweerden, want had job daar niet zelf ooit voor gezorgd*, nou dan, afijn, je moet zelf weten wie je gelooft), dus was het lekker ontspannend - daarna liet god (welke dan ook) hem in fijn linnen en japans-zijden kleren hijsen en kreeg hij zijn oude villa weer terug met een kluis vol geld en goud - job voelde zich behoorlijk mietig in zijn driedelig wit, dus dat deed-ie maar snel uit, toevallig in het bijzijn van een van de niet-maagden, dus dat werd nog een gezellig weekeinde, en vooruit, job voelde zich het baasje, de gezelligheid ging door tot de donderdag daarna, moet kunnen ...

de relatie tussen god en job is nooit meer goed gekomen, dat zat er vanaf het begin eigenlijk ook al niet in, maar ach, goden mogen best weleens hopen tegen beter weten in (is meteen dat fabeltje over die vermeende alwetendheid afgebrand) ... telkenjare vervolgens, tegen dat het erg koud werd (ik hoop maar dat ik niet hoef te vertellen, dat er nog geen centrale verwarming bestond), deed job z'n huis op slot (nou ja, hij hing een briefje boven de klink, dat-ie er even weg van was) en nam-ie z'n intrek weer in de mesthoop en daar had die god niks aan te veranderen, want die had de mens vrije wil beloofd (en belofte maakt lekker puh) - op dat briefje kom ik straks nog terug, als ik het niet vergeet ...

met het lengen van de dagen en het stijgen van de temperatuur, zo rond half maart, begin april, belde job met z'n zeven vriendinnen (inmiddels alle zeven erkend maagd met een knipoog) en werd er weer behoorlijk gefeest, beginnend in de tobbe met ezelinnenmelk - naderhand schijnt kleopatra die gewoonte van badderen overgeno­men te hebben (indertijd kon dat straffeloos, auteursrechten en patenten waren nog niet uitgevonden, daar kon dus ook geen breinloos misbruik van gemaakt worden, waarvan akta) ... en als er te weinig ezelinnen waren om het bad te vullen, dan kwam er gewoon minder geitekaas op de markt (alsof daar iemand wakker van lag) ...

in een reaktie op dit verhaal vroeg iemand, "of job misschien niet een baan als kontainer-leger of -poetser ambieerde bij de vuilophaaldienst of de binnenlandse spionnendienst" - dat is namelijk precies hetzelfde werk, maar bij het tweede bedrijf wordt meer gelezen, vooral zaken die naar enige smeuïgheid ruiken, of die daartoe omgelogen kunnen worden (dat is dat spokenvolk wel toevertrouwd) ...

eigenlijk had je kunnen weten, waarom ik job op dit moment niks kan vragen (en waarom bovenstaande open vakature vrij onzinnig is), want job houdt zich net feestelijk bezig met het verder ontmaagden van z'n laatste maagden en de al eerder ontmaagden (bordje met "niet storen" op de voordeur), bovendien bevindt-ie zich op een tijdsas die nogal wat friktie met ons tijdsgewricht oproept, zijn hand daar in de mest, kan nooit hier iets uit een kontainer halen - job is trouwens goed in staat om z'n eigen boontjes te dingesen (lees maar verder) ...

omdat het na een tiental van zijn mesthoop-villa-wisseljaren begon op te vallen, dat job er steeds jonger uit ging zien, in plaats van het lijf van zijn leeftijd aan te schieten, en zijn vriendinnen die zelfde maagdelijke uit­straling behielden, als ze voor de gezelligheid af en toe een poosje met job in de mest dobberden, bedacht job (die eerst zakenman was geweest, vervolgens graaier en daarna mestkever, zie het begin van deze uiteenzetting) de eerste modderkultus - mest stonk net iets teveel, voor een kuur in de mesthoop was weinig interesse ...

dat bleek wel uit de respons op het eerste briefje (je weet wel, waar ik misschien nog op terug zou komen) en dat luidde "kom gezellig mee jongeren in de mestvaalt bij boer [...]" - aangezien die boer allang dood is, wil ik zijn familie niet weer opnieuw konfronteren met dit verlies, daarom noem ik zijn naam niet ... alleen job's jonk­vrouwelijke vriendinnen reageerden erop (die wisten dat daarna het ezelinnenfeest zou komen) ...

job had al gauw door, dat warme, natte klei vrijwel hetzelfde effekt op iemands buitenkant had als zijn eigen mestvaalt, en met wat geperst fruitafval (halfrijp, halfrot) erdoor ging het nog lekker ruiken ook - voor job het wist (da's helemaal niet waar, maar het klinkt best leuk), had hij een nieuw zakenimperium opgebouwd ...

deze keer pakte hij het gelukkig beter aan (al was het maar, omdat hij zich niet weer de wispelturige onzin van een of andere god wilde laten welgevallen) - hij kwam regelmatig met een spektakulair idee, werkte dat met 'n paar techneuten enigszins uit en zodra er maar iemand op de werkvloer blijk gaf helemaal te begrijpen waar het zakelijk over ging, werd die persoon bedrijfsleider, en hoppa, job zat al in zijn volgende projekt, want in het kader van het hoofddoel, ontspanning, moest de agenda zo leeg mogelijk blijven ...

god (de waarschijnlijk eerste uit-huis-plaatser, die niet in de gaten had, dat die aktiviteit in de loop der tijden bij vlagen een geliefd onderdrukkingsmiddel van kapitalisten zou worden) heeft zich naderhand vast een paar keer stevig voor de kop ge­slagen, want job was veel uitgekookter in het ver­mark­ten van nieuwe ideeën dan hij - had-ie (god) 'm (job) nou maar niet naar die mestvaalt gedreven - afijn, de rest is geschiedenis, daar hoef ik verder niemand mee lastig te vallen - hoewel, wat er allemaal over vriend job geschreven is, pffffft, het is de grootst mogelijke onzin - ach, iedere historikus herschrijft de loop der dingen om er zelf beter van te worden - daar ga ik niet aan mee doen, ik ben zo al goed genoeg ...


 







[^]                                    
ken jij het verschil dan wél tussen "onstuitbaar", een "bestuiting" en "stuitend"?


[*]
door gerenommeerde wetenschappers, in eerder gepasseerde eeuwen, uitgevoerd
onderzoek wijst uit, dat de dames rond het bad juist vanwege hun onbesproken en
onbesuisd^ gedrag uitverkoren waren, job's bewering alsdat enkelen van hen in het
verleden aan hem heur bloem geschonken zouden hebben, dienen we dan ook met
een ferme korrel ongezuiverd zout te nemen, temeer daar de mestvaalt-periode een
breuk betekende in job's leven dat voorheen enkel en alleen gericht was op het ver-
garen van aards slijk (maar dan in de vorm van goud) - job's ontdekking dat er met
écht slijk ... afijn, dat kwam allemaal later ...        « en weer terug naar de tekst »