Nummerherkenning was aan haar kant uitgezet, dus terugbellen zat er niet in. Aangezien ik via afgeschermde nummers vrijwel uitsluitend idioten met schril piepende faxen aan de lijn krijg (nou ja, niet echt natuurlijk) en mensen die me van alles willen slijten, waar ik toevallig nét geen behoefte aan heb (wat heb je aan een 'bel-me-niet'-register als het volk in dat soort telefoon-centrales zich er toch niks aan gelegen laat liggen), hoeft het je niet te verbazen, dat ik in eerste instantie opnam met een vrij bot en afwerend uitgesproken "ja, hallo?". Nou kan ik al die nullen in het schermpje van m'n telefoon wel gaan blokkeren, een-voor-een, maar ik kan me niet voorstellen dat beschaving daarop (jezelf in een steeds nauwer ommuurde ruimte zetten) gebaseerd zou moeten zijn ...
Dat gesprek begon écht heel aardig. Over koetjes en kalfjes hebben we het niet gehad, want met veeteelt had ze niks. Ook landbouw was niet haar ding, want wat ze aan planten in haar huis had staan, kwam rechtstreeks, volop bloeiend en al, uit het tuincentrum een paar straten verder dan waar ze zelf woonde. Als ik slim en ad rem was geweest, had ik gevraagd, waar dat was, maar dat ben ik nu eenmaal niet. Ze wist alles van me, want iemand had haar mijn website laten zien. En dus wist ze, dat ze me kon vertrouwen. Ja, ga daar maar eens tegenin. Want eigenlijk is dat ook wel zo, meestal tenminste, tot op zekere hoogte.
Toen viel me plotseling op, dat ze met een ondefineerbaar buitenlands aksent sprak, alsof ze dat daarvoor niet deed, maar dat zal wel een onzingedachte zijn. Een paar jaar geleden was ze als brievenbusbruid besteld en met die man zou ze gaan trouwen. Maar dat ging niet door, want hij had al drie vrouwen, misschien meer. Omdat hij haar reis betaald had en zo, wilde hij dat ze aardig was voor zijn vrienden, ook als die niet erg aardig voor haar waren. Maar dat moest ze kunnen begrijpen, want die vrienden hadden allemaal pech in het leven met weggelopen vrouwen en dode honden en geen werk. En omdat ze bijna geen kleren had, wilden ze allemaal met haar vrijen en van haar niet-man mocht dat, want dan werden zijn vrienden weer blij. En hij had erg veel vrienden.
Protesteren of vragen of ze niet terug naar ouderlijk huis mocht, had geen zin. De enige mogelijkheid om van haar niet-man af te komen, bedacht ze toen, was om iemand te vinden, die wél met haar wilde trouwen. En zijn vrienden kwamen daarvoor niet in aanmerking. Die bleken allemaal gewoon getrouwd te zijn, van slaan te houden of haar op een andere manier pijn te willen doen. Soms kon ze niet staan of liggen, of zelfs niet naar de wc van de pijn. Vanaf de eerste keer dat ze tegensputterde, mocht ze niet meer van haar kamer komen. Ze was al een jaar niet buiten geweest. Dat zou ze ook niet durven, met al haar blauwe plekken en zonder fatsoenlijke kleren. Soms moest hij het huis uit en was er geen van zijn vrienden met haar bezig. Dan ging de kamerdeur stevig op slot, zodat ze op een emmer haar behoefte moest doen.
Maar op zo'n moment kon ze soms wel bellen, ontdekte ze opeens. Want eerst sloot hij ook de telefoon in huis af, maar dat vergat hij de laatste tijd steeds vaker. Vroeger had ze ook weleens gebeld, naar de politie, maar dat ging helemaal fout, want hij was ooit zelf agent geweest van het verkeer en een van zijn vrienden nam toevallig de telefoon op. Die keer hadden ze haar bijna doodgeslagen. Met z'n drieën, nog gedeeltelijk in uniform en haar niet-man stond er lachend naar te kijken. Dus als ze nu kon bellen, draaide ze een willekeurig nummer in een andere stad in de hoop dat ze de juiste goede man aan de lijn kreeg. Zo kwam ze dus ook bij mij terecht. En bleek dat hele verhaal van m'n website en dat vertrouwen niet te kloppen, gebaseerd te zijn op een wens. Had ik nu maar meteen ja gezegd in plaats van ná het gesprek.