is het dan vreemd als je verzuchtingen slaakt bij de konfrontatie met zo'n onverstaanbaar ploffende en daarbij in onzichtbare lucht opgaande wens, waarvan je de intensiteit alleen kunt ruiken, even ... de diepte van waaruit dat willen opsteeg*] kun je hooguit bevroeden, waarop (of op wie) het gericht was en of het zijn doel bereikte, valt zelfs niet bij benadering aan te geven - je kunt hooguit konstateren dat je getuige was van het einde van een verlangen - of het een roemloos einde is, kun je niet weten, want misschien is "pl-o-p" wel het genietende geluid van de ultieme bevrediging ... althans, van het verlangen van deze bubbel ...
wie vertelt mij, of de volgende plopper niet ontstaan is uit het lang geleden gestorven oog van een mammoet, dat als laatste wens had de wereld nog eens te zien - om tenslotte bovengekomen niets van wat het zag als zijn wereld te herkennen - dat lijkt me een typisch geval van weemoed of weltschmerz ...
zou elk verlangen zo groeien in de brandende schaduw van kokende energie op zoek naar evenwicht, zich loswrikkend uit de drukkende blokkades van de massa's erboven, in de uiteindelijke hoop om thuis te komen, hoe kort dat eventueel dan ook moge wezen?
*]
wetenschappers, met hun meetinstrumenten, denken dat een afstand in meters aan-
geeft wat ik bedoel met diepte, maar wat hebben meters nu met emoties te maken?
--- terug naar de tekst