het laatste gitaarsalvo werd recht de menigte ingevuurd - het klonk als napalm op zondagochtend, zodat het u duidelijk zal zijn dat het onmogelijk is het aantal slachtoffers op een voorzichtige manier te benaderen - het moet in de duizenden hebben gelopen, al bewoog er niks meer op het veld van versmolten lichamen.
meteen daarna werd het zwarte veld getroffen door een plensbui van waterverzadigd woestijnzand die zolang aanhield dat er een kilometersgrote witte zandvlakte ontstaan was, zo op het oog, aan de rand wat omlaag glooiend, waar de menigte in uiterste paniek licht uiteengewaaierd was, in een poging zich tegen beter weten in te verschuilen in het nu tot rokende stoppels weggebrande bos, dat zich ooit om het festivalterrein bevond.
het inslaan van regendruppels op de verkoolde lichamen veroorzaakte in eerste instantie een knisperend of knapperend geluid, dat later afzwakte tot een murmelend koor van onophoudelijke klaagliederen ...
gedurende drie weken daarna lag de woningbouw in het hele land stil: alle materiaal en personeel was vanwege de regering op straffe van publieke onthoofding gevorderd om het terrein (zonder het te betreden) te bedekken met een dikke laag slordig gewapend snelbeton, waarbij de betonwagens in een steeds kleiner wordende cirkel van buiten naar binnen brakend achteruitkropen over hun stortwerk van vorige dagen - in het middelste en laatste stortgat werden (onzichtbaar voor de zwaarbewapende opzichters, omdat de betonwagens een tamelijk goed sluitende ring vormden) op een verzameling druipende vlaggen van door de moordpartij getroffen landen ladingen natte teeltaarde en boomzaden gestort, het geheel afgedekt met een minimaal laagje uiterst poreus beton - ondertussen werd met veel aandacht opeisende bombarie een minimaal drie meter hoge muur van prefab betonnen elementen om het al licht verzakkende veld opgericht, de bovenranden voorzien van spijkers en glassplinters, teneinde het betreden van deze verboden plek onmogelijk te maken.
de "plaats der schaamte" verscheen al gauw in grote lichtgevende letters vlak onder het spijkerglas (omringd door een bloedzwartgekleurde hemel gevuld met, meestal zespuntige, helderwitte sterren met een felblauw randje) - kamerabeelden gingen de wereld over, maar in eigen land waren ze (officieel althans) niet te zien - dagelijkse voettochten om het ommuurde terrein, in eerste instantie uitsluitend door rouwende familieleden (maar al gauw door duizenden en duizenden protestanten), vonden plaats onder zware politiebewaking - steeds vaker lukte het deelnemers om met klein opvouwbare katapults zakjes zaad en aarde over de muur te schieten en hoe goed er ook gefilmd werd door de staat, bruikbare beelden leverde dat niet op (of ze verdwenen spontaan) - tegen de tijd dat het bos in het midden van het veld door het beton heenbrak, waren vanaf alle kanten bloemenvelden aan het oprukken, ongezien door allen, behalve door mini-kamera's onder transparante ballons die, afhankelijk van de windrichting, dagelijks vanaf verschillende plekken werden opgelaten - soms werd er een uit de lucht geschoten, maar het merendeel nam op en zond uit ...
al snel werden die beelden "de tuin der schaamte" getiteld.