toen ik even later omkeek, stond-ie nog steeds stil, min of meer omhoog kijkend.
durfde ik eigenlijk wel, tegen iemand die niet méér leek te hebben dan de ziel onder z'n arm, waar hij lusteloos en ongericht mee rondsjokte?
ja, ik durfde - ik voeg ook weleens iemand iets toe tijdens het passeren, iets vriendelijks - soms wordt dat als ongewenst opgepikt, maar veel en veel vaker leidt het tot glimlachen en een verender tred ...
maar waarom reageerde ik in eerste instantie zo agressief - ik had het ook ongehoord kunnen laten?
ja, dat had gekund, en achteraf was ik er blij om, dat niet gedaan te hebben ...
invisibletextandall