Een huilend gezang wekte Robbert Streeb en Joost Kruyper de volgende ochtend: In een grote kring lagen de Igwanezen om hun schoenen heen. Ze aanbaden hun schoenen alsof het een god was. Ze zongen op een klagende toon over het slechte karakter van de mens, over de verdorvenheid van alle mensen in het algemeen en die van henzelf in het bijzonder.
De professor en zijn assistent vroegen zich af wat er gebeurd zou kunnen zijn. Ze vonden het antwoord door vanaf een hoge heuvel naar de afgraving te kijken: In het dal waarin gisteren de tempel stond, lag nu een kleine heuvel.
"Dat is een fraaie zandstorm geweest, die net hier zijn zand heeft laten vallen", zei Robbert, "maar wij zitten er mooi mee: Die inlanders steken nu natuurlijk geen poot meer uit, en als we zelf moeten graven, kost het minstens een week om dat gebouw weer onder het zand uit te krijgen".
Inderdaad, de inlanders hadden het als een duidelijk teken van de goden opgevat: die goden waren het er volgens hen helemaal niet mee eens dat er met hun tempels gesold werd, ze wilden met rust gelaten worden, en een van de inlanders had dat met duidelijke letters in het zand op de tempel geschreven: 'Goden dienen gediend te worden vanuit het hart, niet vanuit een tempel' en in kleinere letters stond daaronder: 'De mooiste tempel voor de mens is de mens zelf'.
Verschillende Igwanezen stonden op, terwijl de anderen doorzongen over 'de heilige plaats'. De inlanders die opgestaan waren bonden hun schoenen aan hun gordel.
De professor zei tegen Joost: "Dat zijn de eersten die weggaan en nog wel op blote voeten ook".
Joost keek de professor vragend aan: "Zouden ze dat hele eind naar Isipat op blote voeten lopen, dwars door dat stuk woestijn, al dat gloeiende zand, en die brandende zon".
Streeb luisterde even naar het gesprek tussen de mannen die hun schoenen aan hun riemen gebonden hadden en nu hun slaapzakken oprolden: "Ja Joost", zei de prof, "maar ze gaan veel verder dan Isipat, ze gaan het hele eind naar hun huizen en dorpen op blote voeten".
"Hebben ze ook gezegd waarom", wilde Joost weten.
"Nee, maar dat kan ik je zó wel vertellen", zei de professor, "ze vinden dat ze kwaad gedaan hebben en dat ze daarvoor straf hebben verdiend".
Twee uur later was het tentenkamp zo ongeveer leeg: Er waren vijf Igwanezen achtergebleven, twee omdat ze niet in goden geloofden en drie omdat ze gewoon het geld nodig hadden, ondanks hun geloof, voor het kopen van tramp. Tramp is een nogal verdovend middel in drankvorm, met een even gebruikelijke als schadelijke bijwerking: Je gaat er vroeg aan dood. Toch zijn er nog vreemde doktoren die zelfs dàt spul als geneesmiddel voorschrijven aan mensen die bijvoorbeeld aan slapeloosheid lijden. Me dunkt, je slapeloosheid zal er wel van overgaan, voorgoed of zo.
De professor en zijn assistent vroegen zich af wat er gebeurd zou kunnen zijn. Ze vonden het antwoord door vanaf een hoge heuvel naar de afgraving te kijken: In het dal waarin gisteren de tempel stond, lag nu een kleine heuvel."Dat is een fraaie zandstorm geweest, die net hier zijn zand heeft laten vallen", zei Robbert, "maar wij zitten er mooi mee: Die inlanders steken nu natuurlijk geen poot meer uit, en als we zelf moeten graven, kost het minstens een week om dat gebouw weer onder het zand uit te krijgen".
Inderdaad, de inlanders hadden het als een duidelijk teken van de goden opgevat: die goden waren het er volgens hen helemaal niet mee eens dat er met hun tempels gesold werd, ze wilden met rust gelaten worden, en een van de inlanders had dat met duidelijke letters in het zand op de tempel geschreven: 'Goden dienen gediend te worden vanuit het hart, niet vanuit een tempel' en in kleinere letters stond daaronder: 'De mooiste tempel voor de mens is de mens zelf'.
Verschillende Igwanezen stonden op, terwijl de anderen doorzongen over 'de heilige plaats'. De inlanders die opgestaan waren bonden hun schoenen aan hun gordel.
De professor zei tegen Joost: "Dat zijn de eersten die weggaan en nog wel op blote voeten ook".
Joost keek de professor vragend aan: "Zouden ze dat hele eind naar Isipat op blote voeten lopen, dwars door dat stuk woestijn, al dat gloeiende zand, en die brandende zon".
Streeb luisterde even naar het gesprek tussen de mannen die hun schoenen aan hun riemen gebonden hadden en nu hun slaapzakken oprolden: "Ja Joost", zei de prof, "maar ze gaan veel verder dan Isipat, ze gaan het hele eind naar hun huizen en dorpen op blote voeten".
"Hebben ze ook gezegd waarom", wilde Joost weten.
"Nee, maar dat kan ik je zó wel vertellen", zei de professor, "ze vinden dat ze kwaad gedaan hebben en dat ze daarvoor straf hebben verdiend".
Twee uur later was het tentenkamp zo ongeveer leeg: Er waren vijf Igwanezen achtergebleven, twee omdat ze niet in goden geloofden en drie omdat ze gewoon het geld nodig hadden, ondanks hun geloof, voor het kopen van tramp. Tramp is een nogal verdovend middel in drankvorm, met een even gebruikelijke als schadelijke bijwerking: Je gaat er vroeg aan dood. Toch zijn er nog vreemde doktoren die zelfs dàt spul als geneesmiddel voorschrijven aan mensen die bijvoorbeeld aan slapeloosheid lijden. Me dunkt, je slapeloosheid zal er wel van overgaan, voorgoed of zo.