handboekbinden

wat losse werkjes

	europa in tardisvlucht Voor het ontwerp van de 'doos' om het tijdreizende verslag van een trip door europa maakte ik gebruik van een van de plaatjes die op het net te vinden waren van de 'tardis'. Zo heet de tijdmachine van Dr. Who (hoofdpersoon van een science-fiction-serie die oorspronkelijk op de B.B.C. werd uitgezonden en vandaar een wereldreis maakte). De tardis (de naam komt van Time And Relative Dimension[s] [In] Space) was steeds vermomd (er waren volgens het achterliggende verhaal meerdere 'tijdheren' van Gallifrey die er gebruik van maakten), als een sarcofaag, als een staande klok, een oude strandhut, standbeeld van koningin Victoria, of (in het geval van Dr. Who wiens tardis dankzij een 'foutje' er [sinds een bezoek aan 1963] niet meer uitzag als een groen hokje met schuifdeur, maar als) een politie-box (mini-gevangenis, zoals die begin 20e eeuw overal in Engeland op straathoeken te vinden was).
	De achterzijde van de 'tardis' is van triplex gemaakt (links), daarop geschetst de bedrading voor het toplicht. Hierboven in tekening de verschillende lagen van de kartonnen deuren met reliëf: [4] het matte raamglas in de vorm van calquepapier; [3] en [5] de eigenlijke deur (binnen- en buitenzijde) met uitgespaarde ruitjes, aan één stuk in plaats van drie paneeltjes die in een raamwerk vallen; [2] en [6] de profielen waar de 'panelen' en de ruitjes inhangen; [1] de lat op de voorzijde van de buitendeur; [0] dwarsdoorsnede van de deur (zonder het omgeslagen kleurpapier).
	Links de deuren in verschillende stadia, boven het lijmgeklemde verband tussen 'zijwanden' en achterkant van de box. Lamp en bedrading aangebracht, ruimte voor batterijen uitgespaard.
De deuren zijn klaar; een grote zilveren kraal bij wijze van deurknop; in eerste instantie gebruik ik dun kousenelastiek om de deuren bij elkaar te houden.	Boven de deuren zit een balk (zou nu een lichtbak zijn) met daarop de tekst: POLICE   public call   BOX. De hierboven afgebeelde 'nep'-balk bestaat uit zes lagen (omslag-)karton.

Na elke handeling test ik of het licht het nog wel doet. Veel tijd voor herstel van fouten is er niet: morgen moet het verslag ingeleverd worden. Veel eerder had ik er niet aan kunnen beginnen: de dikte van het werkstuk was tot vandaag niet (dan bij grove benadering) bekend.
Ja hoor, ineens werkt het licht niet meer (en dat ligt niet aan het aan-uit 'schakelaartje'), en alle lijm is droog, dus dat wordt waarschijnlijk zwaar sloopwerk ... blijkt dat de boel wel werkt, als de lamphuls een beetje scheef (maar wel) stevig naar binnen wordt geduwd ... datzelfde effect nagemaakt door middel van een stalen plaatje en twee lange kruiskopschroeven ... pfft, opluchting (maar het ziet er wel wat minder uitgebalanceerd uit).
Links is de box volledig beplakt met het donkerblauwe omslagpapier (batterijen zijn vanaf nu niet meer bereikbaar zonder de doos te beschadigen) en zijn de deuren los ingelegd (kousenelastiek nog aanwezig), rechts is de policebox-balk over de verborgen batterijen aangebracht en zijn de deuren ingehangen (als scharniermateriaal gebruikte ik aan twee zijden boekbinderstape), maar ook hier ging wat mis: het linkerscharnier heeft iets teveel speling, wat duidelijk wordt bij het aansnoeren van de deuren met het elastiekje (dus weg daarmee). Nadeel is dat ik nu voor het gesloten houden van de 'tardis' een noodoplossing moet vinden: twee postbode-elastieken op een- en tweederde van de hoogte. Omdat de doos nogal diep is, breng ik onder het verslag een voorziening aan met schuinoplopend schuimrubber die ervoor zorgt dat het werkstuk omhoogkomt, als de rechterdeur opengeslagen wordt, zodat de pagina's vrij omgeslagen kunnen worden en niet uit de box opgevist hoeven te worden.
	Om te voorkomen dat bij het dichtdoen van de box het ingenaaide werkstuk binnen de kortste keren uitsluitend uit ezelsoren zou bestaan, plak ik achterin het verslag een soort stofhoes/strook, die eerst over de pagina's gelegd moet worden voor de rechterdeur dicht kan. De linkerdeur zorgt voor een steuntje in de rug van de omgeslagen pagina's. (de pagina's van het werkstuk waren [ook nu weer] door middel van een versimpelde japanse binding aan elkaar geknoopt)

	Wat is mooier voor een werkstuk over Japan, dan dat het zelf een voorbeeld is van wat Japanse zaken: je leest het van achter naar voren (de 'achterkant' is de titelpagina), en het is door middel van 'japanse binding' (inclusief afwerkingskwastje) tot een boek gemaakt. De platten zijn versneden en door middel van boekbinderstape scharnierend gemaakt.

	deels meegeprinte, deels ingeplakte afbeeldingen ... de platten zijn versneden en door middel van boekbinderstape scharnierend gemaakt ... het naaiwerk is een versimpelde japanse binding ... letters op het vooromslag door middel van linkprint aangebracht.