den sacklosen stobberzuigeraer
verhaal van een "anthropomorphogene epistemioloog"
in drie bedrijven, getiteld "gecknipt", "verballemont" ende "gesopraneerd"
onder het motto "beter ten halve geswegen dande ten ganschen te kreiten"

episodeo primero: "het geknipte baasje is het haasje"

er waren er eens twee die bevallig in een zakgeval op tornadosnelheid rondrenden en het stof in spitspuntige torenbeelden omhoog kregen - "dai son dai son" skandeerde het uitzichtloze publiek ter aanmoediging of ter verkrijging van meer beeld, de waarheid zal wel ergens in het midden liggen en daar zijn honderden vrijwil­li­gers nu (naar) aan het zoeken ...

op dat moment hoorden we op de achtergrond de slangdrager een kreet slaken, terwijl twee wit-geünifor­meer­de waarzeggers (m/v) met hun attributen dingen deden die felverlicht moesten worden om gezien te worden - weeral dat gebrek aan zichtbaarheid gemaskeerd met felle lampen in een slapeloosheid veroorzakende kleur blauw, maar goed dat dat onderzoeksrapport enkele dagen geleden in de openbaarheid gebracht werd, anders hadden we het niet geweten, dat van dat blauwe licht en dat je daarom zo slecht slaapt - hoewel dat ook van de pijn kon zijn - want had de uniformant met het attribuut skalpel (skalp van schedel en pel van schillen) niet de slangdrager bezworen zich niet op te winden, te blijven liggen, zich niet op te richten en meer van dat soort vergelijkbaarheden ...

en als je die raden in de wind laat wapperen als vaantjes in de lente en je steekt alsnog je kop op, ja, dan kijk je er vast niet raar van op als er wat bloed vloeit, dat zie je met je ogen dicht (of met dat ene als je een sykloop bent) - afijn, meneertje skalpel had wat snipjes gemaakt, zo links en rechts, de kabeltjes naar buiten getrokken met een soortement haak- of smirnanaald, hem aangereikt door uniformjasje nummer twee, terwijl zij (v/m) ritmisch "waar" prevelde - zij zette het naar buiten gehaalde vast met zilveren kabelklemmen van roestvrij staal uit sverige, gesteriliseerd om zwerige ongewenste bijeffekten te voorkomen, en pas toen nummer een met een snoeitang model doornroosje de kabels met een licht scheurend geluid verdeelknipte, toen pas kreette de slangdrager zichzelf een hese appelflauwte ...

het publiek werd wild, want had er geen zak van gezien, en waar kwamen ze eigenlijk voor, juist, voor het tegendeel - dus feitelijk was het maar goed dat de opereerarena zich in een pleksiglazen koepel bevond, want daar werden vanuit en door het publiek vooral kwade teleurstellingen tegenaan gekeild in de vorm van ongebruikte digitale filmkamera's, lege drankflessen (die een koud drankje van kaffeïne, kokaïne, sorbitol, aspartaam en verdwaalde ciklamaten bevat hadden, waaruit het opgefokte karakter van het volk buiten de viskom zonder moeite verklaard kan worden, maar dat doen we niet, want daar worden we niet voor betaald) ...

interludium 1º - [sine titulo specialio]

een lijst van geraadpleegde bronnen kan u op verzoek digitaal worden ge-e-maild - het torrent-bestand is vanaf heden weer beschikbaar ... vooral de jouwbuis-mix van slangdragers kreet door dj mixometase en de verkorte versie daarvan, zo te gebruiken als een door mergpijp en bloedvat heenscheurende beltoon, kunnen we u aan­raden, de zakloze klotewipper uit ons uitzendingsaanbod van eergisteren is, vergeleken daarmee, voer voor watjes en eendekuikens, niet voor échte kerels (v/m) ...

epirodeo sekondario: "draaien de ballen gestapeld rond"

overtuigd als wij ervan zijn, dat specialisten met voldoende vakbeheersing zich in hun spraak kunnen beperken tot het hoogstnodige (waren wij niet in het vorige kapittel getuige van twee uniformdrachtigen die hun klus met enkel het woord "waar" in hun gebruikte vokabulaar klaarden), leidt dat tot een rampzalige konklusie aangaande het grootste deel van de taalkundigen en taalbeheersers, want die kletsen (niet alleen) elkaar de receptieve zin­tuigen uit het kápoet magistralis (meesterhoofd voor de latinisten onder en boven ons) - ik meld dat nu hier (en in het 2e tussenspel in andere belichting), terwijl het gepland was voor (een) hoofdstuk vijf of zes, omdat de uitgever ons er niet meer dan drie toestaat ... om geen andere reden dan dat de oorspronkelijke opzet bij wijze van voorbeeld, niet als teken van uitputting van het onderwerp, slechts met deze drie gesierd/gevuld was ... maar daar verzin ik nog wel op voor het volgende kapitoor, wat denkt-ie wel niet ... starre vent ...

aha, daar is de verwachte klop op de deur (binnen treedt margrietje, ieders gewenste buurmeisje in oogstrelen­de verpakking) - aangezien smaken verschillen, is het maar goed dat er geen foto's aan dit taaljuweel kunnen en/of mogen worden toegevoegd, zodat eenieder zijn dan wel haar knapste voorstellingsvermogen op het tafe­reel kan loslaten (voor botvieren is het nog ruimtelijk te vroeg, en niet de geëigende plaats, want hier schijnt de zon met volle teugen nog mee te willen genieten) - ondanks een waarschuwing aan het adres van de portier om de voordeur ogenblikkelijk na haar binnenkomst te sluiten, vergat hij dat ogenblikkelijk toen hij haar zag (de dreun die op dat zien volgde, werd veroorzaakt door zijn onderkaak die losliet om de wereld vanaf de hou­ten vloer te bekijken), waarop sjak tabak mee naar binnen slibberde ... sjak nu is in ieders ogen het volslagen tegendeel van 'zijn meisje', maar blijkbaar is het slaan nooit afdoende geweest, wordt zijn aanwezigheid alom nog steeds met kokhalsreakties begroet ... jammer ...

sjak stevende recht op de kommode af, waar zich in een glazen pot onder 'formaldehide' (nieuw-nederlands voor een vloeistof die wat erin bewaard/opgeslagen wordt voor de vorm verstopt, het spul is zo transparant als een duf- en moegekookte soda-oplossing, deswegen hoef je er ook niet meer van te verwachten dan formeel verbergen) de uitgenomen ballen van slangdrager bevonden - ongevraagd verbrak sjak het zegel van het potte­deksel, dronk de vloeistof uit de pot in een teug op, zoog even op de ballen en haalde ze, nauwelijks meer vochtig, uit zijn naar fors rottende vis stinkende bek, viste uit enkele van zijn zakken meer exemplaren, in verschillende stadia van uitdroging, zette die in stapeltjes van twee op elkaar en begon met die hoopjes te jongleuren - plots bleken de meest verse ballen mee te doen in/aan die opgeworpen boogvlucht ... apart ...

onopgemerkt door mij hadden margrietje en slangdrager de kamer verlaten (de enige plek die wat ongestoord­heid bood was de bezemkast en daarvandaan hoorde ik ook wat gestommel en andere geluiden) ... ondertussen was sjak met een reservepaar handen kleren en andere kasten aan het ontdoen van waardeloze spullen zoals geld - het ballen-opgooien ging daarnaast gewoon door en verder - tot margrietje grijnzend en vaag-bezweet, nog natuurlijker ruikend dan bij binnenkomst, uit de bezemkast kwam en daarvan de deur zachtjes sloot, onder het uiten van de wellicht omineuze woorden: "hij slaapt, niet meer storen" ... gestoord ...

sjak opende een jaszak en twee-bij-twee verdwenen de nog natollende ballen daar allemaal in - bij het lopen naar de voordeur (die vermoedelijk als uitgang gebruikt ging worden), kraakte er iets onder zijn schoenen, waar niemand op lette, want daar ging margrietje, dag onbereikbaar buurmeisje ... de portier huilde erbij, twee halve onderkaken van de grond oprapend ... puinzooi ...

interludium 2º - [no titulo specialio]

zelfs in het verkorte kantorees, de enige toegestane uitingsmogelijkheden die de linkedingen (voortaan: lidi) ons bieden, zelfs daarin val ik door de mand als liefhebber van woord en zin, iets waarvan lidi keer op keer de grenzen benauwender maakt (van eenpersoonskamer naar gedeelde naar zaal met kubiekels - een binnenkort te verwachten ingreep voorziet in stapelburo's en deeltijdgebruiken), zoals dat ene volk dat zich vanuit zijn eigen gekultiveerde trauma's legitimeert door bijvoorbeeld het naar binnen rollen van een verboden muur rondom een daarin bewust als slachtvee bijeengedreven volk dat sadistisch en satanistisch langzaam uitgemoord wordt, terwijl het niets anders wil noch nastreefde dan zichzelf in leven en vrijheid houden - en de andere schurken­staten van de wereld applaudisseren bij elke nieuwe effektief gebleken wurggreep ...

allemaal olie op het hoofd ...

epitorero tercero e soprano: "hoe hoger getoond ..."

onze arme vriend de slangdrager, die nu van z'n ballen niet eens meer een aandenken op sterk water heeft om hem te herinneren aan de dagen dat hij met trots de eigenaar was van een slang en een deze funktioneel aanvul­lende forsgevulde zak, ziet van dag op dag zijn trots, zijn houding en de leeggehaalde zak slinken - terugkijkend op de periode voor de huidige, die begon toen er enkele dagen geleden door de deskundige uniformjasjes minimaal gesnipt, geknipt en gewipt werd, voelt en ziet hij zichzelf nu als zakloos en dus (dus?) nutteloos geworden - de nergens meer voor te gebruiken huiduitstulping zal in de loop van de komende tijd weliswaar afnemen en uiteindelijk verdwijnen, maar zover is het in werkelijkheid nog niet, hoewel de figuur met de slang het zo al wel ervaart ...

zijn eerste reaktie na het verlies van de verdoving (het roesje noemden de uniformpjes dat) luidde krassend, in een poging om manmoedig humoristisch te wezen, "mijn stem voel ik al stijgen, sneller nog dan het dalen van mijn stemming" - het klonk inderdaad enigszins grappig, maar dan vooral omdat er in het geheel geen waarheid in die boodschap kon zitten, althans niet in het eerste deel ervan ...

dat zijn stemming erop achteruit ging en voorlopig zou blijven gaan, ligt lichtelijk voor de hand, maar de tijd en de verlengde uitgroei van stembanden en strottehoofd terugdraaien, dat zat er niet in, hij had zich beter kunnen toeleggen op tweetonig zingen, daar waren zijn stembanden immers lang genoeg voor (diplofone kinderstem­men laten niet alleen kristallen bokalen uiteenspatten maar snijden ook hele happen uit je ziel, zo schril, zo scherp, zo vleermuishoog klonken de boventonen) ... en dat knobbeltjes op je stembanden ook uit kunnen groeien tot zaken die zo snel mogelijk verwijderd moeten worden, och, het leven komt sowieso zonder garanties ...

epitorero tercero e mezzo: " ... hoe dieper de halssnede uitgewerkt wordt"

maar waarom had het knippen etc. eigenlijk, feitelijk en überhaupt plaatsgevonden?

als knaap had kareltje van de boskant (zoals in zijn onbehoorlijk lang verlopen paspoort te lezen viel) een uiterst fraaie zangstem, die hij helaas achterliet in de puberteit, terwijl wat er overbleef, dankzij alle pogingen om sopranesk te kwinkeleren, meer had van het gekras van een op-sterven-na-dode kraai die (vrij naar guido g.) enkel aan wraak dacht, zonder op zoek te gaan naar grondslag, motivatie en richting ...

hij zag zichzelf uitgroeien tot een adonis met een vierkante borstkas op een wespetaille, en de lichte borstvor­mige aanzet die er bij scheen te horen, die nam hij voor kwaadsprekerij aan, dat zou hem niet overkomen ... maar zijn stem zou weer schitteren als de nachtegaal waarvoor iedereen hem dertig jaar geleden aanzag - onder de aangenomen naam patrinelli zou hij weer triomfen vieren - operazanger zou hij worden, eindelijk hele opera's zingen in plaats van soms een halve aria als in zijn knapenkoortijd, waar zijn familie zich overigens stukken meer van herinnerde dan hijzelf en waarover zij veel spannender verhalen te berde konden brengen ...

daarnaast leek hem het wegnemend geknipt worden wel prettig, want in zijn familie was sprake van serieus vroegtijdige haaruitval en een daaraan gekoppelde minstens zo ernstig gestoorde schaamte over kaalheid, uitgesmeerd over het gehele fysiek (jij en ik zouden maar wat blij zijn, nooit meer scheren, epileren en harsen en in de winter gewoon een warmere pet op dan in de volle braadzon, nooit meer naar een kapper die zegt begrepen te hebben wat je wilt en je vervolgens maanden voor schut laat lopen) - hem was verzekerd dat het uitvallen gestopt, dan wel reuze vertraagd werd, ja, zelfs dat wat uitgevallen was spontaniter terug kon komen (niks kippestront op je biljartbal smeren) ... dat terugkomen was vast niet letterlijk bedoeld, want dat zou veel onverwachte bewegingen in de tuin kunnen veroorzaken ...

epitorero tercero e piccolo: "variaties zonder thema"

het ontzakte is nu wel duidelijk, maar de stofkollektie vindt overal nog steeds ongestoord plaats ...

ja, en wat daarmee, wiens verantwoordelijkheid is dat, toch niet de mijne? - en dat overal zal ook wel meevallen, voornamelijk de bovenkanten van horizontale zaken, zoals de vloer en kasten, neem ik aan ...

nee hoor, kijk maar eens omhoog ...

gothemeteut, zo'n vet plafond heb ik nog nooit gezien ...

nou, niet om stoer te doen, maar om de hoek is de keuken, die vangt alles wat er in verdwaalt, kijk maar even ...

joleenuitspanje, wat zit daar, is dat?

ja, jaja, de kamerolifant van de buren, die was een keer binnengelopen, en toen niets meer - we gebruiken hem nu als uienplankje.